“Mon kuring mah acan kabagéan kénéh. Kumaha nya…? Sieun teu apal waé kuring mah.” Ceuk si Acim ka si Omon bangun anu hariwang.
Si Omon teu némbalan. Manéhna gegereyeman waé. Ngapalkeun pidatoan jigana mah.
“Mon…?” Si Acim ngagentraan si Omon.
Si Omon tetep waé teu ngawaro.
“Ih…, ari manéh kumaha…?” Si Acim keseleun. Manéhna baeud. Ari si Omon angger ngadeluk waé ngapalkeun.
Keur kitu ngong sora Adan Maghrib ti tajug. Atuh si Omon curinghak, terus ngajak si Acim pikeun muru ka tajug. “Cim, hayu urang ka tajug. Geus Maghrib.”
“Kuring mah ka imah heula….” Témbal si Acim bari ngaléos muru ka imahna. Manéhna jiga anu keseleun kénéh ka si Omon. Ari si Omon gogodeg waé nempo paripolah babaturanana téh. Manéhna terus muru ka imahna pikeun disalin.
Sanggeus solat Maghrib reujeung wiridan, barudak téh ngarumpul jadi sababaraha riungan di jero tajug. Si Acim nyampeurkeun si Omon.
“Cim, kumaha…? Geus aya béja arék dibagi ayeuna cenah atawa henteu?” Si Omon nanya ka si Acim.
Si Acim teu langsung ngajawab.
“Manéh ambék ka kuring nya…?” Si Omon nyelok.
Si Acim ngarénghap heula. “Henteu atuh….”
“Bisi waé pédah tadi teu diwaro ku kuring.” Ceuk si Omon.
“Kumaha atuh, geus kabagéan acan…?” Si Omon nanya deui.
“Acan…, apanan tadi ogé ceuk kuring acan kabagéan kuring mah.” si Acim masih kénéh jamedud.
“Tanyakeun atuh ka Mang Ahmad.” Si Omon méré saran.
“Apanan Mang Ahmadna ogé keur sibuk kénéh, ngatur nu lian.”
“Nya tungguan waé heula atuh. Da piraku Mang Ahmad ogé pohoeun ka manéh.” Si Omon ngupahan.
Si Acim teu némbalan. Duanana terus muru ka émpér tajug. Dariuk di deukeuteun lawang panto. Si Omon neruskeun ngapalkeun pidatoanana. Sedengkeun si Acim ngahuleng. Rét manéhna ka si Omon keur anteng. Rét ka jero tajug barudak mani ramé raribut sanajan dihulag ogé. Rét ka luar, geus rada poék. Manéhna ngahuleng deui.
Teu lila manéhna nanya ka si Omon. “Mon…?”
Si Omon teu ngajawab.
“Mon…?” Si Acim deui bari noél kana kélékna.
Atuh si Omon téh ngagurubug. Manéhna ngalieuk. “Aya naon atuh…?”
“Mani husu kitu ngapalkeunana…?”
“Nya heu-euh atuh. Sugan waé gancang apal.” Témbal si Omon.
“Ari eta eusina ngeunaan naon?”
“Eusi naon…?”
“Eta…, pidatoan manéh.”
“Oh. Ngeunaan Isro’ Mi’raj.” Témbal si Omon.
Si Acim unggut-unggutan.
“Eh, heu-euh.” Si Acim asa kaingetan. “Meureunan ngeunaan naon hartina Isro’ Mi’raj nya…?
“Nya enya atuh. Kuring nerangkeun naon hartina Isro’ jeung Mi’raj.” Si Omon asa agul kana eusi pidatoanana.
“Naon atuh hartina?” Si Acim hayangeun apal. Teuing api-api teu apal.
“Isro’ téh hartina mah miang ti peuting. Sedengkeun Mi’raj téh naék ka luhur….” Si Omon nerangkeun. Ngan omonganana teu kebat, da kaburu kapotong ku si Acim.
“Ngarti atuh lamun kitu mah.” Ceuk si Acim. “Isro’ Mi’raj téh naék tarajé dina waktu peuting nya…?”
“His, lain atuh!” Si Omon ngagebés pamanggih si Acim.
“Apanan tadi Mi’raj téh naék lain…? Apanan lamun urang naék téh osok maké tarajé….”
“Ih…, ieu mah lain naék maké tarajé atuh.” si Omon jadi keuheuleun. “Tapi Isro’ Mi’raj téh lalampahan Nabi Muhammad ngadeuheus ka Gusti Allah.”
(Gambar meunang nginjeum ti http://www.blogspot.com/)
Kampung Ciburuan [KC] 