Lamun Papanggih di Pasampangan, Biasa Nanya

Dina papanggihna di jalan atawa pasampangan, geus jadi kabiasaan lamun kudu patanya téh. Nya sahanteuna nanya arék ka mana atawa langsung nebak badé ka dayeuh, atawa pananya séjénna misalna keu naon. Pananya anu kadang ngan ukur tamba euweuh tanyaeun. Dina ieu hal, anu jadi cekelan mah nyaéta béréhanana ka batur utamana tatangga salembur atawa tatangga lembur. Tatangga di lembur atawa tatangga lembur, anu geus apal atawa wawuh mah geus jadi kabiasaan lamun kudu patanya téh. Lamun papanggih reujeung anu wawuh bari teu patanya teh asa kumaha…, jeung asa ku anéh. Siga jeung musuh atawa teu wawuh waé.

Dalah reujeung jalma anu teu wawuh ogé biasana mah, najan henteu patanya ogé nya sahanteuna méré imut mah geus jadi tanda ngahargaan. Komo deui lamun bisa nanya mah, apanan bisa leuwih raket deui. Lamun dina hiji waktu papanggih deui téh apanan moal kararagok deui da geus kungsi nanya. Nanya ieu, jadi tanda ngahargaanana hiji jalma ka jalma anu ditanyana. Leuwih jauhna nya bisa jadi kawawuhan anyar, anu tadina teu wawuh bisa jadi wawuh. Bisa ngalobaan sobat atawa kawawuhan.

Gambaran jalma keur papanggih di pasampangan

Ku pentingna patanya lamun papanggih, kadang anu geus jelas katempo ogé osok ditanyakeun. Teuing bakating ku euweuh deui hal anu kudu ditanyakeun atawa ngan ukur heureuy. Lamun panggih reujeung jalma séjén anu keur migawé hiji hal, biasan mah osok ditanyakeun deui keur naon atawa dicelok keur migawé naon. Nya anu ditanya ogé ngarti, ngajawab waé sajalantrahna, henteu nepikeun ka neuteuli geus jelas kitu bet ditanyakeun.

(Gambar meunang nginjeum ti http://belingkaca.files.wordpress.com/2011/04/doa-bertemu-sesama-muslim4.jpg)