“Mon, cenah lanceukna si Duyéh téh geus balik deui ti dayeuhna?” Si Acim nanya ka si Omon, “bener éta téh?”
“Heu-euh cenah mah.” si Omon ngaheueuhkeun.
“Kunaon nya? Apanan kakara dua minggu kamari lain indit ka dayeuhna téh?” Si Acim héraneun, sigan nanya ka dirina sorangan. “Teu betah kitu di dayeuhna.”
“Lain cenah mah lain teu betah.” Témbal si Omon.
“Kunaon atuh nya…?”
“Aya anu ngabéjaan mah cenah gara-gara cai.” Ceuk si Omon bari ngahuleng.
“Gara-gara cai…?” Si Acim melong.
“Heueuh, teu pira sababna mah. Ngan ukur ngeunaan cai wungkul.” si Omon ngajéntrékeun.
“Maksudna teh kumaha? Bet gara-gara cai bet bisa balik deui ka lembur?” Si Acim héran jeung panasaran, “naha di dayeuh mah euweuh cai kitu? Béda jeung di urang sanajan rada jauh ogé, apanan cai mah moal kakurangan.”
“Lain euweuh cai cenah mah.”
“Terus…?”
“Ceuk tatangga kuring mah…, naon nya kamari téh…,” si Omon ngahuleng. Nginget-nginget obrolan tatanggana waktu kamari.
Si Acim milu cicing. Ngadagoan si Omon neruskeun omonganana.
“Eh, heueuh. Gara-gara cai…,” si Omon deui.
“Ah, manéh mah. Apanan éta mah enggeus tadi ogé.” Si Acim megat omongan si Omon.
Si Omon teu maliré kana ucapan si Acim. “Ieu cenah, sababna mah. Apanan lamun di urang mah cai anu di tampian téh tara dicocokan, nya? Bener lin?”
Si Acim unggeuk, nyatujuan omongan si Omon.
“Tah di dayeuh mah apanan anu ngaranna cai téh kudu meuli. Jadi cai téh ulah diawur-awur, ulah dipiceunan.” Si Omon neruskeun ucapanana.
“Pakaitna jeung lanceukna si Duyéh?” Si Acim tacan ngarti kana maksud si Omon.
“Enya, sababna mah éta, cai tina kokocoranana téh tara dicocokan.” Ceuk si Omon.
Si Acim ngahuleng kénéh. Bingung.
“Kieu atuh. Di dayeuh mah cai tina kokocoran téh kudu ditutupan supaya ulah kapiceun da kudu dibayar. Sedengkeun di urang mah pancuran téh ulah dipendet, ulah dicocokan da bisi bedah tempat caina.” Si Omon ngajéntrékeun. “Tah, meureunan lanceukna si Duyéh téh geus biasa tara nyocokan cai pancuran, jadi waé cai anu di imah dununganana téh tara dicocokan. Jadi waé caina téh kapiceunan. Mangkaning cenah ti isuk nepikeun ka beurang.”
“Oh…, kitu. Kakara ngarti atuh lamun kitu mah.” Si Acim nepak tarang manéhna. “Gara-gara éta nya….”
“Heu-euh. Eta téh cenah lain sakali dua kali, ampir unggal poé. Da poho meureunan najan geus dipapatahan ogé.”
“Jadi, lamun kitu mah balikna téh lain teu betah nya, tapi kusabab dititah balik ku dununganana jigana mah.”
“Bener…! Sarantuy pikeun Acim.” Ceuk si Omon ngaheureuyan si Acim bari ngacungkeun jempolna.
Si Acim nyenghél.
Kampung Ciburuan [KC] 