Dina kahirupan kadang aya hal-hal anu kudu dijadikeun pangajaran atawa bahan pangajaran, kadang aya ogé anu kudu dijadikeun bahan pieunteungeun. Naon atuh bédana?
Sakumaha anu geus disebutkeun dina tulisan anu tiheula, anu ngaranna kahirupan teu leupas tina dua hal nyaéta hadé reujeung goréng. Sikep jalma anu alus mah, kana éta dua hal téh kudu béda. Kumaha atuh sikep jalma sakuduna téh?
Sikepna teh nyaeta….
Lamun kana anu hadé kudu dijadikeun pangajaran. Kaayaan anu hade, boh anu keur kaalaman atawa geus kaalaman, naha ku sorangan atawa ku batur, naha kacatet atawa henteu, anu ngaranna kahadéan mah kudu dijadikeun bahan pangajaran. Anu kade mah kudu diajarkeun. Diajar supaya anu hadé téh bisa diconto jeung dipigawé deui. Anu tungtungna, kahadéan teh bakal langgeng atawa tetep aya dina kahirupan. Sanajan dina wujud anu geus robah atawa béda kusabab robahna jaman atawa waktu.
Ari pieunteungeun?
Anu kudu dijadikeun pieunteungeun mah nyaeta hal atawa perkara atawa pagawean anu goréng. Pieunteungeun teh nyaeta perkara anu kudu dijadikeun eunteung. Anu garanna eunteung, bisa apal anu goréng sanajan disumputkeun. Jadi anu goréng mah kudu dijadikeun eunteung pikeun kahirupan ayeuna, pikeun ngajalankeun kahirupan jaman ayeuna. Lamun pagawéan anu eukeur dijalankeun téh sarua reujeung anu aya dinu eunteung, maka bakal katempo éta pagawéan anu keur dipugawé téh goréng. Lamun goréng, ulah dipigawé atawa gagancangan ditolak atawa dieureunan.
Kampung Ciburuan [KC] 