Waktu anu dipaké ku jalma dina ngajalankeun kahirupanana, saur pun guru mah, moal leupas tina dua perkara. Waktu hirupna jalma téh moal leupas tina dua hal anu pasilingsingan, nyaéta hadé jeung goréng. Aya waktu jalma anu dipaké kana kahadéan jeung aya waktu anu dipaké pikeun kagoréngan. Moal bisa leuwih ti dua perkara ieu. Lamun waktu anu marengan hiji jalma henteu dipaké pikeun kahadéan, pasti éta waktu téh dipaké pikeun kagoréngan. Kitu deui sabalikna, lamun waktuna henteu dipaké pikeun kagoréngan tangtuna ogé dipaké pikeun kahadéan.
Jadi lamun, apal kana ieu hal mah, jalma téh moal miboga anggapan waktu anu dipakéna téh aya di tengah-tengah antara kahadéan jeung kagoréngan. Moal aya waktu anu digunakeun pikeun perkara anu euweuh harti hadé atawa goréng. Perkara anu dipigawé jalma téh pasti miboga niley hadé atawa goréng. Lamun henteu hadé pasti goréng.

Lamun waktu anu dicawiskeun pikeun hiji jalma dipaké pikeun ulin, pagawéan ulinna téh bisa ditiley, naha kaasup hadaéan atawa kagoréngan. Teu bisa éta ulin téh euweuh niley kahadéan atawa kagoréngan. Lamun ulinna téh pikeun kahadéan, tangtuna ogé bakal jadi kahadéan. Sabalikna lamun ulinna téh pikeun kagoréngan, bakal jadi kagoréngan.
Waktu anu digugulung salila hirup jalma, bakal miboga niley. Naha waktuna téh dipaké pikeun kahadéan atawa kagiréngan. Anu ahirna mah, bisa diitung, naha dina kahirupanana waktu jalma téh loba kénéh dipaké pikeun kahadéan atawa kagoréngan.
(Gambar meunang nginjeum ti http://3.bp.blogspot.com/-Ulg9Wo4Obmw/TbV79UNGhzI/AAAAAAAAABo/_eZUIc0vcLw/s1600/waktu2.jpg)